Ik ben Tim, een jongen van tien jaar, en de laatste tijd gaat het niet zo goed met me. Ik kan me moeilijk concentreren, raak snel boos en het lijkt soms alsof ik altijd de schuld krijg. Op school heb ik moeite met opdrachten en raak ik snel afgeleid. Ook thuis hebben mijn ouders vaak gedoe met mij omdat ik niet goed luister en me overal mee bemoei. Mijn ouders maken zich zorgen en denken dat ik misschien ADHD heb. Ook mijn juf en de mensen op de buitenschoolse opvang willen graag weten hoe ze mij beter kunnen helpen.
Er is besloten om te onderzoeken wat er precies met mij aan de hand is. Mensen kwamen bij ons thuis en op school kijken hoe het met me gaat, en ook op de BSO hielden ze me in de gaten. Mijn ouders, de juf en de mensen van de BSO moesten vragenlijsten invullen. Ik heb zelf ook wat puzzels en opdrachten gedaan, en er zijn gesprekken geweest met mijn ouders over hoe het thuis gaat en over hoe ik me ontwikkel.
Tijdens het onderzoek werd duidelijk dat ik en mijn ouders al veel hebben meegemaakt. Ik ben een keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, en ik heb ruzies tussen mijn ouders meegemaakt. We hadden ook geldproblemen, wat voor veel stress zorgde bij mijn ouders. Niet zo lang geleden zijn mijn ouders gescheiden, en dat vond ik heel moeilijk. Door alles wat er is gebeurd, heb ik minder vertrouwen in mezelf en de volwassenen om me heen. Ik wil graag gezien worden, en daarom laat ik soms negatief gedrag zien.
Uiteindelijk bleek dat ik geen ADHD heb, maar dat mijn gedrag komt door alles wat ik heb meegemaakt. Samen met mijn ouders is er een plan gemaakt om hulp te krijgen, zodat we allemaal beter met de situatie om kunnen gaan. Dat geeft me wel een beetje hoop voor de toekomst.