Toen we voor het eerst in aanraking kwamen met jeugdhulp, voelde ik me als ouder overweldigd. Mijn zoon Finn, toen zeven jaar oud, had al langere tijd gedragsproblemen. Hij raakte snel gefrustreerd, kreeg woedeaanvallen en vond het moeilijk om zich aan regels te houden, zowel thuis als op school.
De situatie thuis werd steeds moeilijker. Ik voelde me machteloos en wist niet hoe ik hem kon helpen, maar het voelde ook als falen om hulp van buitenaf te zoeken. Na gesprekken met school en de huisarts werd jeugdhulp voorgesteld. Hoewel ik in eerste instantie aarzelde, besloot ik toch contact op te nemen met Jarabee. Al snel kregen we een hulpverlener toegewezen die ons thuis zou ondersteunen. Dit voelde als een grote stap, maar vanaf het eerste gesprek voelde ik me begrepen.
De hulpverlener kwam wekelijks bij ons thuis. In het begin waren de sessies vooral gericht op het beter begrijpen van Finn's gedrag. We leerden dat zijn woede vaak voortkwam uit onmacht en frustratie. Samen met de hulpverlener bekeken we onze manier van communiceren en opvoeden. Ik had nooit eerder beseft hoe belangrijk het was om structuur en voorspelbaarheid te bieden, maar dankzij de adviezen begon ik dit geleidelijk toe te passen. We kregen praktische tips, zoals hoe we duidelijke grenzen konden stellen zonder meteen in conflict te raken.
Langzaam maar zeker zagen we veranderingen. Finn leerde hoe hij zijn emoties beter kon uiten en wij leerden hoe we hem konden ondersteunen zonder zelf gefrustreerd te raken. De hulpverlener hielp ons ook om specifieke afspraken te maken binnen het gezin, zodat iedereen wist wat er van hem of haar werd verwacht. Het was geen magische oplossing en er waren zeker nog moeilijke dagen, maar het gevoel van machteloosheid werd minder. We kregen handvatten om zelf met de situaties om te gaan.
Wat ik vooral waardeerde aan de jeugdhulp thuis, was dat het zo laagdrempelig en praktisch was. De hulpverlener was er niet alleen voor Finn, maar voor ons hele gezin. Hij luisterde zonder oordeel en bood ondersteuning waar we dat nodig hadden. Ook Finn had een goede klik met hem, wat maakte dat hij openstond voor de adviezen en oefeningen die werden voorgesteld.
Na een traject van ongeveer een jaar hadden we genoeg vertrouwen opgebouwd om het zonder de wekelijkse begeleiding te proberen. We wisten dat de deur altijd open stond als we het nodig hadden, maar voor het eerst in lange tijd hadden we het gevoel dat we het zelf aankonden.
Terugkijkend ben ik ontzettend blij dat we de stap naar jeugdhulp hebben gezet. Het heeft niet alleen Finn geholpen om beter met zijn emoties om te gaan, maar het heeft ons als gezin dichter bij elkaar gebracht. De angst en onzekerheid die ik in het begin voelde, maakten uiteindelijk plaats voor hoop en vertrouwen. Jeugdhulp thuis heeft voor ons echt het verschil gemaakt."
(*) de naam van het kind is omwille van privacy redenen verzonnen.