"Mijn man en ik werden drie jaar geleden pleegouders van Emma, toen ze vijf jaar oud was. Haar moeder kon tijdelijk niet voor haar zorgen, en Emma had dringend een veilige plek nodig. We hadden altijd het idee gehad dat we iets wilden betekenen voor kinderen die het moeilijk hadden, maar toen het moment daar was, voelde het toch spannend.
De eerste weken waren intens. Emma was erg stil en leek moeite te hebben met het vertrouwen van volwassenen. Maar langzaam begon ze zich steeds meer op haar gemak te voelen. Kleine dingen, zoals samen ontbijten of een boekje lezen voor het slapen gaan, maakten dat ze zich veilig begon te voelen. Elke glimlach of toenadering voelde als een overwinning.
Het was niet altijd makkelijk. Soms voelde het alsof we niet wisten wat Emma nodig had, en ze kon zich moeilijk uiten als ze zich verdrietig of boos voelde. Dankzij de ondersteuning van de pleegzorgorganisatie leerden we beter omgaan met haar emoties en kregen we handvatten om haar te helpen groeien.
Na anderhalf jaar intensieve samenwerking met haar moeder, kon Emma weer naar huis. Het afscheid was emotioneel, maar we wisten dat dit altijd het doel was geweest: haar terugbrengen naar een veilige thuisomgeving. We hebben nog steeds contact met Emma en haar moeder, en het geeft ons rust te weten dat ze het goed doet.
Pleegzorg was voor ons een intens en leerzaam avontuur, maar het was het allemaal waard om een kind als Emma een veilige plek te bieden in een moeilijke periode."
(*) de naam van het kind is omwille van privacy redenen verzonnen.