Handen vrij

Met onze jongste, die toen zes was, hadden we onze handen weer meer vrij en voelden wij nog ruimte om nog een kindje een huis te bieden. We wilden anderen helpen op een manier die bij ons paste en vonden het belangrijk dit aan onze kinderen door te geven. We zijn nog jong en ons gezin is stabiel. We zeiden tegen elkaar: gebroken nachten of hectiek met en door ons pleegkindje kunnen wij aan. Onze eigen kinderen hebben we helemaal meegenomen in het proces. Eerst waren ze wat terughoudend en wisten ze niet goed wat te verwachten. We hebben hen wat voorbeelden gegeven en rustig gesproken over wat er kon gebeuren. We lieten iedereen op hun eigen manier wennen, op hun eigen tempo. Na de komst van Dylan hielden we goed in de gaten hoe het ging bij onze eigen kinderen. Het moest wel goed passen. Gelukkig ging het meteen heel goed.

Buidelen in het crisispleeggezin

Als pleegmoeder van Dylan kijk ik met bewondering terug toen hij direct na zijn geboorte naar een crisisgezin ging. Dylan kon vanaf zijn geboorte niet thuis wonen en zijn biologische ouders hebben heel snel de voogdij afgestaan aan de voogd. De waardering die ik heb voor hoe het crisispleeggezin met liefde en toewijding voor hem hebben gezorgd, is enorm. Zijn start in het leven was niet gemakkelijk, want hij kwam verslaafd ter wereld. Daarom was buidelen en veel tijd in de draagzak voor hem van essentieel belang. Dit hebben ze dan ook meer dan 20 uur per dag gedaan. Het was een noodzakelijke stap om hem de veiligheid te bieden die hij zo verlangde.

Netwerkplaatsing

In eerste instantie werd geprobeerd om Dylan binnen zijn eigen netwerk onder te brengen, maar dit slaagde niet. Met die reden kwam hij op acht maanden leeftijd in ons gezin terecht. Een guitig, klein mannetje met een hoog knuffelgehalte, dat al snel zijn weg vond naar ons hart. We hebben overigens wel contact met zijn netwerk om hen mee te nemen in zijn ontwikkeling.

Kleine wereld

Bij zijn komst vond ik het cruciaal om ons wereldje klein te maken. Ik heb verlof genomen van mijn werk. Thuis heb ik Dylan veel in de draagzak gehad, zodat hij kon voelen dat mijn hartslag en geur zijn nieuwe thuishaven waren. Deze aanpak bracht rust en duidelijkheid voor hem. In die begin periode kozen we ervoor om even geen visite te ontvangen, geen externe prikkels toe te laten. Voor ons, juist ook voor mijn kinderen, werkte dit perfect. We willen graag duidelijkheid en structuur bieden, maar tegelijkertijd ook de vrijheid geven met het motto: niets moet, alles mag.

Pleegzorgmaatje

Het contact met de pleegmoeder van het crisispleeggezin is tot op de dag van vandaag waardevol. Ze is een ervaren pleegmoeder, ik heb veel aan haar. We delen regelmatig onze ervaringen en voelen een bijzondere band als medepleegouder; ze is een maatje, een bron van begrip en steun.

Zoals onze eigen kinderen

Met al drie kinderen in ons gezin voelde het pas goed toen onze jongste de leeftijd van zes bereikte om een nieuw gezinslid te verwelkomen. De ervaring van pleegouderschap is zeker intensief, je wil alles goed doen en bent hiermee heel bewust bezig. Tegelijkertijd is het hartverwarmend. Het geeft mij energie om te zien hoe ons gezin bijdraagt aan de ontwikkeling van Dylan. We zullen hem altijd laten weten dat hij een ander huis heeft en tegelijk behandelen we hem als ons eigen kind, met duidelijke regels zoals: we eten wat er op tafel staat. Geen onderscheid, want in ons gezin is hij een volwaardig en geliefd lid.

Dylan heeft niet alleen ons gezin verrijkt, maar ook mijn hart gevuld met een onvoorwaardelijke liefde die geen biologische grenzen kent.