In de woonkamer van Caroline en Christian in Borne staat een stolp met figuurtjes die de kinderen, ouders en pleegouders voorstellen. Deze stolp staat voor de inmiddels al vijf jaar durende samenwerking tussen hen.
Koekie & ik
Christian: “We waren nieuwsgierig naar pleegzorg. Om ons te oriënteren haalde ik een boekje, genaamd Koekie & ik. Geschreven door een pleegvader. Het ging over de bijzondere momenten die hij meemaakte met zijn pleegzoon." Caroline zag het boekje op tafel liggen: “Ik had verhalen gelezen over hoe pittig pleegzorg kan zijn, over de meningsverschillen met ouders en de rugzak die pleegkinderen soms meedragen. Ik ben iemand die van harmonie houdt en was bang dat ik pleegzorg hierdoor niet aankon. Maar het boekje gaf mij een geheel andere kijk op pleegzorg. Het was juist geschreven met humor, niet te zwaarbeladen en gaf inzicht in de samenwerking met ouders en de leuke momenten.” In binnen no time had Caroline het boekje uit. “Dit boekje is geen maatstaaf voor hoe alle pleegzorgverhalen zijn, maar het maakte iets bij mij los. Waardoor ik naar Christian liep en zei: ‘laten we ons toch maar opgeven voor een informatieavond van Jarabee.’
De eerste stapjes
Caroline vertelt: “Pleegouders met eigen kinderen hebben ervaring in het opvoeden van kinderen. Wij niet. De invulling voor ons leven werd totaal anders.” Christian vult aan: “We konden niet wachten tot de STAP-cursus (voorbereidingscursus op pleegzorg) begon. Terwijl wij deze cursus deden vielen er ook enkele pleegouders af. Maar ons enthousiasme werd alleen maar bevestigd. Van tevoren denk je dat je een superpedagoog moet zijn, maar dat bleek mee te vallen. We maakten een praatje met pleegouders en merkten dat zij bevlogen meedachten over de cursusinhoud.” Caroline: “We ontmoetten verschillende mensen, allemaal heel anders maar toch gewoon. Hoewel ik het spannend vond stelde dit me gerust.”
Het telefoontje...
“We zeiden tijdens het kennismakingsproces dat wij openstonden voor één pleegkind van 0-5 jaar oud, eventueel twee. Eventueel. Tijdens een huisbezoek van een betrokken Jarabee medewerker viel het haar op dat we nóg een kamertje vrij hadden. Hoewel dit kort besproken werd, dachten Christian en ik stapsgewijs de kennismaking met pleegzorg te kunnen vervolgen: eerst de ouders ontmoeten dan komt het pleegkind een keertje spelen, daarna een nachtje logeren enzovoorts. Tot we plots een telefoontje kregen: of we per direct plek hadden voor de bijna 3-jarige Joshua en Shanti van 6 maanden... We hadden één uur bedenktijd. Ik was op mijn werk en belde Caroline. We gingen op ons gevoel af: dit gaan we doen!” Toen moest alles in gang worden gezet: per direct vrij nemen van werk en de kinderkamers klaarmaken. Caroline: “We hadden alleen een voorleesboek en een opklapbed voor logees in huis. Verder niets”. Dus belden Christian en Caroline vrienden en familie op. “Ik ging bij mijn nichtje en vrienden langs die hadden van alles verzameld: van kleertjes tot kinderspeeltjes en luiers. Zo hadden we in no time de kinderkamers ingericht.”
Het eerste contact
Caroline ziet nog zo voor zich dat vader, samen met de betrokken matcher van Jarabee, zelf de kinderen bij Christian en Caroline thuis kwam brengen: “Het was een warme middag en we gingen vader voor het eerst ontmoeten. Een mengeling van emoties ging door mij heen. Je zit in een tweestrijd: tussen begrip en medeleven tonen aan vader, wiens wereld in lijkt te storten, en het welkom heten en geruststellen van de kinderen. Ze kwamen het pad oplopen. Ik deed deur open en zei: ‘Hoi Joshua, wat leuk dat je er bent.’ Ik dacht meteen hoe kan ik dít nu zeggen... terwijl vader naast je staat. Toen papa na een halfuur wegging begon Joshua te huilen. Tot Christian de magische woorden zei: ‘zullen we gaan voetballen in de tuin?’. Het ijs was gebroken. Joshua stopte met huilen.”
Aan de ontbijttafel
Christian: “We namen pleegzorgverlof op vanwege de hechtingsfase, een belangrijk moment om aan elkaar te wennen. Samen maakten we kleine uitstapjes: vooral de kinderboerderij was een zegen. Tijdens het ontbijt verbaasden we ons over hoe snel Joshua, pas drie jaar oud, zich aanpaste en ontwikkelde: hij maakte grote sprongen. Kleine dingen zoals tafelmanieren pakte hij snel op. Voor ik het wist smeerde hij zelf zijn boterhammen”. Ook de taalachterstand wist Joshua vanwege zijn grote interesse voor de Nederlandse taal snel in te halen. Na deze zomer begint hij in groep 5 en Shanti in groep 3. Caroline: “Joshua is een geïnteresseerd mannetje en staat open voor nieuwe ervaringen. Ook zijn zusje Shanti heeft een open en sociaal karakter. In de kinderrijke buurt waar wij wonen hebben zij genoeg ontwikkelingsmogelijkheden. Of het nu gaat om sporten of met vriendjes afspreken. De kinderen benutten alle kansen en groeien mee in een rustig en stabiel leven.”
Goede samenwerking
Christian: “De pleegkinderen zien beide ouders, afzonderlijk van elkaar, eens per maand. Dit contact stimuleren wij ook: even bellen of een kaartje sturen met Moederdag/ Vaderdag. Want het zijn én blijven de ouders, dat stellen we voorop. Als je elkaar voor het eerst ontmoet zie je vooral de verschillen, zoals het geloof of het eten van rundvlees. Wij vonden het in het begin soms moeilijk om deze verschillen te bespreken. Dan vroegen we aan de pleegzorgbegeleider om met een objectieve blik mee te kijken. Zij heeft altijd goed contact gehad met zowel ons als met de ouders van Joshua en Shanti. Dit zorgt voor een mooie driehoeksverhouding. We kijken nu meer naar de overeenkomsten: hoe kunnen we dit samen doen. Het vertrouwen dat de kinderen bij ons in goede handen zijn is langzaam gegroeid. We investeren veel in een goede relatie. Dit is voor de kinderen belangrijk en werkt voor ons ook prettig.”
“Het is goed dat ze bij ons zijn”
Caroline: “De eerste paar jaar was het nog de vraag of de kinderen terug zouden gaan naar de ouders. Ondertussen is daar rust in gekomen: de kinderen gaan bij ons opgroeien. Dit hebben de ouders ook geaccepteerd én die acceptatie hebben zij uitgesproken. Dit is voor mij een teken dat zij ons op dezelfde manier respecteren als wij hen. Vader, een trotse man, noemde op een gegeven moment tijdens een gesprek dat hij blij was dat de kinderen bij ons waren. Dat hij vertrouwen in ons heeft en ons een fijn pleeggezin vindt. Dat vond ik mooi om te horen. Dit gaf de acceptatie aan in het proces: het is goed dat ze bij ons zijn.”